Geðveikin er alls staðar eins!

Í skólanum í dag var búið að setja upp hálfgerða sýningu eða gjörning, veit ekki alveg hvað ég á að kalla það.
Það var búið að setja upp stóra hlera og líma á það fullt af A4 hvítum blöðum með krossi á og kvenmannsnafni. Luis, bekkjarbróðir minn útskýrði það eins og ekkert væri eðlilegra - þetta voru þær konur sem höfðu verið drepnar af eiginmönnum sínum og sambýlismönnum á árinu!
Það var sem sagt verið að vekja athygli á heimilisofbeldi. Það voru um 50 nöfn á ári, og bara núna á árinu voru þau komin yfir 40.
Á blaðinu stóð nafn, aldur og hvernig þær voru drepnar. Það var allt frá því að vera 15 ára stelpa sem kærastinn barði til dauða, 22 ára sem var skorin á háls upp í 50 ára þar sem fullur eiginmaður hafði barið hana í hausinn með flösku.
Ég spurði hvort þetta væri ekki samfélagslegt vandamál? Hvort þetta væri virkilega eðlilegt? Sagði þeim jafnframt að ég væri fegin að eiga ekki spænskan eiginmann.

Svo á leiðinni heim úr skólanum fór ég að spá í þetta - Spánverjar eru um 41 milljón og við erum um 300 000 manneskjur á Íslandi. Þeir eru 140 sinnum fleiri en við þannig að miðað við fólksfjölda er þetta eins og þetta gerðist á tæplega 3 ára fresti heima. Ég er bara ekki frá því að við séum ekki hótinu skárri.

Og við teljum okkur vera siðmenntaða þjóð; Evrópubúar í heild sinni telja sig nokkuð siðmentaða heimsálfu. Miðað við að það búi um 730 milljónir manna í Evrópu og ástandið sé eitthvað svipað alls staðar þá eru um 890 konur drepnar af sambýlismönnum og eiginmönnum á hverju ári - bara í Evrópu.

Ég hreinlega skil þetta ekki, þarf maður ekki að vera helvíti ruglaður í hausnum til að stúta sambýlisfélaga sínum? Og ef maður er orðinn svona leiður á viðkomandi, af hverju þá ekki að skilja bara við hann og fá nálgunarbann?